Przejdź do treści 
Modele anatomiczne odgrywają kluczową rolę w edukacji zdrowotnej, umożliwiając lekarzom, kursantom nauki o zdrowiu oraz chorym lepiej przyswoić budowę i funkcjonowanie ludzkiego organizmu. Są one używane w rozmaitych specjalizacjach, takich jak nauka o budowie ciała, nauka o chorobach i analiza medyczna schorzeń. Modele te mogą być stworzono z różnych substancji, takich jak polimer, materiał gumowy, substancja syntetyczna lub inne polimery, a ich funkcją jest jak najdokładniejsze przedstawienie naturalnej budowy człowieka. Dzięki nim można przeanalizować, jak ewoluują schorzenia, jakie mają następstwa dla ustroju oraz jakie procesy fizjologiczne i chorobowe za nimi odpowiadają. Modele anatomiczne są bezcennym instrumentem w edukacji i uświadamianiu chorych. Umożliwiają medykom lepiej wyjaśniać chorym istotę ich dolegliwości, ułatwiając im w przyswojeniu rozpoznawania chorób oraz zalecanych procedur medycznych. W przypadku długotrwałych schorzeń, takich jak cukrzyca czy schorzenia endokrynologiczne, modele anatomiczne pozwalają ukazać poziom zniszczenia struktur wewnętrznych oraz skutki zaniedbanych schorzeń. Ponadto, modele te wspierają kursantom w skuteczniejszym opanowywaniu informacji akademickich poprzez praktyczne poznanie budowy ciała i procesów patologicznych układu biologicznego. Modele anatomiczne cukrzycy Cukrzyca jest długotrwałą dolegliwością przemiany materii, która wynika z dysfunkcji produkcji substancji regulującej glukozę lub zaburzonej odpowiedzi ustroju na ten hormon.
Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej wizualizują trzustkę, jako że jest ona głównym narządem odpowiedzialnym za regulację poziomu węglowodanów prostych we układzie krążenia. W modelach tych można zobaczyć budowę takie jak wyspy Langerhansa, czyli zbiory komórek beta, produkujących substancję obniżającą cukier. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą wizualizować degenerację lub utratę struktur odpowiedzialnych za insulinę, które prowadzą do deficytu hormonu insulinowego. Z kolei w cukrzycy insulinoniezależnej modele mogą uwzględniać zmniejszoną wrażliwość na insulinę, a także nadmierne obciążenie gruczołu trzustkowego, prowadzące do jej stopniowej niewydolności. Niektóre modele cukrzycy obrazują również skutki schorzenia dla układów organizmu, takich jak mięsień sercowy, filtrujące narządy, struktury okulistyczne czy układ krążenia. Ukazują, jak chroniczna hiperglikemia skutkuje zaburzeń w mikrokrążeniu i uszkodzenia dużych naczyń, które są źródłem problemów wynikających z cukrzycy, takich jak retinopatia, choroby nerek czy uszkodzenie nerwów. Tworzone są również modele ukazujące uszkodzenia skóry i tkanek, która jest jednym z groźniejszych następstw tej dolegliwości. Dzięki tym modelom specjaliści mogą lepiej tłumaczyć chorym, dlaczego prawidłowa kontrola glikemii i codzienne nawyki mają decydujące rolę w zapobieganiu problemów zdrowotnych. Modele anatomiczne cukrzycy są używane nie tylko w edukacji akademickiej, ale również w akcjach edukacyjnych skierowanych na podniesienie wiedzy na temat tej przewlekłej przypadłości. Dzięki nim można przedstawić, jakie przekształcenia następują w ciałe w wyniku długotrwałej nadwyżki glukozy i jakie środki zapobiegawcze mogą przyczynić się w obniżeniu ryzyka wystąpienia powikłań. Modele anatomiczne tarczycy Gruczoł tarczowy to organ endokrynny pełniący funkcję syntezę substancji regulacyjnych regulujących procesy metaboliczne, takich jak hormon T4 i trójjodotyronina (T3). Zaburzenia działania tarczycy mogą powodować wielu schorzeń, takich jak zbyt aktywna tarczyca, zbyt mała aktywność tarczycy, choroba Hashimoto czy nadczynność tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Modele anatomiczne tarczycy obrazują strukturę tego narządu, w tym jego części boczne, połączenie płatów, a także dopływ krwi i kontrolę nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również wizualizować zmiany chorobowe, takie jak hiperplazja tarczycy w wyniku przerostu tarczycy, guzki tarczycy czy zmiany nowotworowe. W przypadku zmniejszonej aktywności tarczycy modele mogą pokazywać zmniejszenie objętości narządu i spowolnioną pracę jego struktur, podczas gdy w hipertyreozie mogą obrazować powiększenie gruczołu oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także wizualizować wpływ schorzeń układu odpornościowego, takich jak choroba Hashimoto, w której mechanizmy obronne organizmu uszkadza struktury narządu, prowadząc do ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są bardzo pomocne w diagnostyce i informowaniu osób leczonych, ponieważ pozwalają lepiej przyswoić czynniki sprzyjające różnych chorób gruczołu tarczowego oraz ich konsekwencje dla organizmu. W medycynie lekarze endokrynolodzy często używają takie modele do przedstawiania pacjentom, jak funkcjonuje gruczoł tarczowy, jakie są objawy jej chorób oraz jakie metody leczenia mogą być zalecane.
